Lifescapes | Κατερίνα Διακομή

Η δουλειά της Κατερίνας Διακομή επικεντρώνεται σ’ένα γραμμικό, και συγχρόνως βιομορφικό σχεδιασμό άκρως γοητευτικό. Η λιτότητα του μέσου της δεν μας κάνει να αναζητήσουμε το πλούτο της ζωγραφικής. Η ομορφιά των υλικών απουσιάζει για χάρη μιας ασκητικής αισθητικής. Τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι τα άκρως απαραίτητα: χαρτί και μολύβι. Η γραμμή έτσι όπως ενώνει και διαχωρίζει ταυτόχρονα περιπλέκεται σε λαβυρυνθώδη σχήματα και πλούσιες διακλαδώσεις.

Εκείνο που παραμένει πάνω στο λευκό χαρτί είναι η λιτότητα του περιγράμματος, της γραμμής. Με τη δύναμη και πλαστικότητα της γραμμής η Διακομή σχεδιάζει μεταβατικά σχήματα όπου οι γραμμές αιωρούνται ανάμεσα σ’ένα εσωτερικό και εξωτερικό χώρο. Με το μολύβι σχεδιάζει γραμμικές εικόνες των οποίων η ανάγνωση παραμένει ένας γρύφος για χάρη της σχεδιαστικής πολυπλοκότητάς τους. Oι γραμμές της έτσι όπως περιπλέκονται δημιουργούν ένα πολύπλοκα μπερδεμένο κουβάρι.

Η Διακομή σαν μια άλλη Αριάδνη σχεδιάζει με το μολύβι πάνω στο χαρτί περίπλοκους σχηματισμούς που παίρνουν την όψη ενός βιολογικού οργανισμού του οποίου η ανάγνωση παραμένει ένα αίνιγμα. Η εικαστικός δείχνει να κινείται ανάμεσα σε παραπομπές βιβλίων ανατομίας και θαλάσσιων μικροοργανισμών. Ωστόσο, παρά τις όποιες αναφορές σε στοιχεία βιολογικά και οργανικά, υπερισχύει η ποιητικότητα της γραφής της. Το αποτέλεσμα προσομοιάζει με μία τέλεια μελετημένη και ταυτοχρόνως αυθόρμητη αποτύπωση, όπου η συνέπεια και η έννοια της συνειδητής επιλογής του γραμμικού σημείου συνυπάρχει με τη φυσική παρόρμηση του χεριού.

Mε μια άκρατη ακρίβεια, υπομονή και πειθαρχία η Διακομή σχεδιάζει οργανικά συμπλέγματα απόρροια της φαντασίας της διαμορφώνοντας έναν μαλακό περιβάλλον το οποίο είναι σε διαρκή κίνηση χάριν της γραμμικότητας του η οποία αποτελείται εξ’ ολοκλήρου από καμπύλες. Καμία γωνία δεν έρχεται να σκιαγραφήσει την επιθετικότητά της.

Τα μονοχρωματικά της σχέδια απλώνονται σαν κυψέλες η λαβυρινθώδεις ιστούς. Mε την ενέργεια της γραμμής, την έντασή της και τη δυναμική της έκφραση η Διακομή χτίζει το σχεδιαστικό της λεξιλόγιο το οποίο είναι άκρως αφαιρετικό. Όλα μοιάζουν μαλακά, ανάλαφρα, μακρυά από κάθε είδους μνημειακότητα. Οι γραμμές της σαν χορδές τεντώνονται, λυγίζουν και απλώνονται σε περίτεχνους μαιάνδρους. Η λεπτότητα και καθαρότητα των γραμμών της με μια κυμαινόμενη ένταση αποτελεί δείγμα της δεξιοτεχνίας της.

Γνωστό είναι το επεισόδιο που αναφέρει ο Πλίνιος ανάμεσα στον Απελλή και τον Πρωτογένη για το ποιος θα τραβήξει τη πιο λεπτή γραμμή. Με ελάχιστα μέσα η Διακομή κτίζει το προσωπικό της λεξιλόγιο το οποίο με μια πειθαρχημένη εμμονή εμπλουτίζει τους γραμμικούς οργανισμούς της. Τα γραμμικά συμπλέγματα είναι αποτέλεσμα μιας συγκεντρωμένης ενέργειας η οποία φτάνει στο όριο της εμμονής έχοντας ως σημείο εκκίνησης το ελάχιστο. Τα μονοχρωματικά της σχέδια ανταγωνίζονται με τη γοητεία των χρωμάτων των υδατογραφιών της. Το σχεδιαστικό της λεξιλόγιο μέσα στην αφαιρετικότητά του είναι γεμάτο ένταση και παλμό.

Παράλληλα με τα σχέδιά της η Διακομή εφαρμόζει στα γλυπτικά έργα της τις μορφές που προκύπτουν με το μολύβι. To ένα γλυπτό είναι φτιαγμένο από πολλά λεπτά σύρματα σαν ίνες που κάνουν τη μετάβαση από το δυσδιάστατο στο τρισδιάστατο χώρο. Το έργο έτσι όπως αιωρείται μοιάζει μ’έναν ανάλαφρο πρωτογενή ιστό. Οι σκιές που διαγράφονται αποτελούν την τέλεια σκιαγράφηση. Το άλλο γλυπτό είναι από πηλό, σύρμα, χαρτί, χαλκοσωλήνες και λευκή γυψόγαζα. Πάνω στην λευκή επιφάνεια αυτού του ατελή, πρωτόγονου οργανισμού έχει επέμβει με ένα γραμμικό σχεδιασμό με μολύβι. Η Διακομή πετυχαίνει μέσα από το ελάχιστο να δημιουργήσει ατέρμονους σχεδιασμούς αφήνοντας ούτε μέρα χωρίς γραμμή.

Χριστίνα Πετρηνού

Lifescapes | Katerina Diakomi

The work of Katerina Diakomi centres on a linear drawing, at the same time in forms from life, which is thoroughly attractive. The austerity of the means she employs does not prompt us to look for the richness of painting. The beauty of the materials absents itself in favour of ascetic aesthetics. The means which she uses are the bare necessities: paper and pencil. As the line joins and separates, it intertwines in labyrinthine patterns and a wealth of ramifications.

What remains on the white paper is the spareness of the outline, of the line. By means of the power of the line’s plasticity, Diakomi draws patterns of transition in which the lines hover between an inner and an outer space. With her pencil she draws linear images whose reading remains a conundrum in the interests of the complexity of their design. As her lines interweave, they create a complexly confused skein of thread. Diakomi, like another Ariadne, draws with her pencil on the paper convoluted formations which take on the appearance of a biological organism whose reading remains an enigma.

The artist seems to working with references to textbooks of anatomy and marine micro-organisms. Nevertheless, in spite of whatever references there might be to biological and organic features, the poeticism of her style takes precedence. The result can be likened to a perfectly studied, yet at the same time spontaneous form of expression, in which consistency and the concept of the conscious choice of the linear point co-exist with the natural impulse of the hand. With unrestrained accuracy, patience and self-discipline, Diakomi draws organic complexes, the fruit of her imagination, thus shaping a soft environment which is in constant movement thanks to its linearity, which consists entirely of curves. No angle serves to overshadow its aggressiveness.

Her monocrome drawings spread like cells or labyrinthine tissues. By the energy of the line, its tension and its dynamic expression, Diakomi builds up her vocabulary of design, which is abstract in the extreme. Everything seems soft, light, far removed from any kind of monumentality. Her lines, like chords, are tensed, relax, and spread in elaborate frets. The delicacy and clarity of her lines, with their fluctuating tension, is a demonstration of her skill. We recall the episode which Pliny narrates of the competition between Apelles and Protogenes as to who could draw the finest line. With a minimum of means, Diakomi builds her personal vocabulary, which by a disciplined persistence enhances its linear organisms. The complexes of lines are the result of a concentrated action which borders upon obsession, as it takes its starting-point from the minimal. Her monochrome drawings are in competition with the attractiveness of the colours of her water-colours. Her vocabulary of design in its abstractiveness is full of tension and pulsation.

In parallel with her drawings, Diakomi applies to her works of sculpture the forms which result from her pencil. One sculpture is made of many fine wires like fibres which make the transition from the two to the three-dimensional. Hovering in this way, the work resembles a light primary tissue. The shadows which appear constitute perfect chiaroscuro. The other sculpture is of clay, wire, paper, copper piping and white gesso On the white surface of this imperfect, primitive organism she has intervened with a linear drawing in pencil. Diakomi succeeds through the minimal in creating endless designs, not letting a single day pass without a line.

Christina Petrinou